4.Musisz się rozluźnić.

                              Rozdzial 4:

Szkoła to jedno z najgorszych miejsc dla chłopców takich jak on. Chodzenie w mundurku nie było dla niego. Nie znosił zasad i reguł, które ustalają dorośli i których powinien przestrzegać jako uczeń szkoły katolickiej. Gardził tą całą religią, bo uważał, że Bóg wcale nie jest taki dobry jak postrzegają go jego wyznawcy. Interesował się tym od zawsze i pewnie dlatego właśnie tak, a nie inaczej potoczył się jego los, cichego chłopca trzymającego się z dala od przemocy, alkoholu i narkotyków. Teraz nie miał już nic wspólnego ze swoim młodszym wydaniem. Może i żałował paru wyborów jakie dokonał, ale na pewno nie przyznałby się do tego przed kimkolwiek.

Siedząc w środkowej ławce pod ścianą nie chciał rzucać się w oczy. Chciał przeżyć tylko ten określony czas w tej beznadziejnej szkole, a później ulotnić się i żyć tak jak dawniej, pełnią życia nie martwiąc się o nic.

Uśmiechnął się, kiedy młody kleryk złowrogo spojrzał na niego. Nie miał pojęcia dlaczego Thom tak go nie znosi. Jest w tej szkole dopiero drugi dzień i nie zdążył jeszcze zrobić nic złego. Odpowiedział stojącemu pod tablicą chłopakowi wrednym uśmieszkiem i przeciągnął się leniwie na krześle dając do zrozumienia, że nudzi go ta lekcja. Spośród kilku par oczu skierowanych na niego wyłapał spojrzenie ślicznej Jenny, która patrzyła na niego ukradkiem. Nie uśmiechnął się do niej, wolał, by dziewczyna myślała, że jest mu obojętna mimo tego, że wcale tak nie było. Już miał pewne plany z nią związane a teraz tylko czekał aż ona zrobi krok, by nie było dla niej nic podejrzanego w tym, że on chce się do niej zbliżyć.

Doskonale zdawał sobie sprawę z tego ,że dziewczęta chodzące do tej szkoły nie są łatwe i nie szukają chłopaków. Musiał, więc postępować ostrożnie i nie pozwolić się zdradzić.

Uśmiechną się szeroko, gdy usłyszał swoje imię wypowiedziane przez Thoma, który stanął obok jego ławki.

-A może ty powiesz nam co sądzisz na ten temat.- Zaproponował kleryk.

Gerard tylko ziewnął. Nie obchodziło go jakie pytanie zadał Thom i miał gdzieś to , że kleryk może się przyczepić do niego, że nie słuchał uważnie, zresztą wcale nie słuchał, a nie tylko nie uważnie.

-Co sądzisz o miłosierdziu Bożym?- Zniecierpliwiony Thom powtórzył pytanie, które zadał wcześniej.- Liczę na Twoją szczerą opinię.

-Naprawdę chcesz to usłyszeć?- Zapytał obojętnie chłopak.- Czy tylko udajesz, że jak wszyscy księża jesteś otwarty na różne opinie, ale później, jak już ją wygłoszę stwierdzisz, że mówię głupoty i zaczniesz wygłaszać mi swoje poglądy mimo tego, że niewiele mnie one obchodzą?- Spojrzał uważnie w oczy kleryka, w których malował się niepokój i zdziwienie.

-Oczywiście, że każdy ma prawo do własnej opinii. Nie będę cię przekonywał, jeżeli nasze zdania na ten temat będą odmienne.- Zadeklarował się Thom.

-Jakoś ci nie wierzę, jesteś prawie księdzem a księża praktycznie zawsze kłamią. No, ale dobrze. Zrobię ci tę przyjemność i wyrażę swoje zdanie.- wyluzowany położył nogi na ławce szkolnej i zaczął mówić.- Bóg nie jest miłosierny, on nie wybacza grzechów! Z resztą nie ma czegoś takiego jak grzech. Człowiek z wyboru idzie albo do piekła albo do nieba. Wszystko zależy do tego co wybierze, co mu się bardziej spodoba. Ale wróćmy do tematu. Otóż, gdyby Bóg był miłosierny zależałoby mu na dobru człowieka, więc zapobiegałby wojnom, ale jak ma to robić, skoro nie jest miłosierny? Jak ma..

-Dosyć!- Krzyknął wnerwiony Thom.- Jak możesz tak bluźnić!? Chodzisz do szkoły katolickiej! Powinieneś kochać Boga i żyć jego miłością! Nasz Stworzyciel jest dobry i miłosierny! Zależy mu na człowieku i dlatego zesłał swojego jedynego syna, by umarł za nasze grzechy na krzyżu a ty się tak odpłacasz?! Niewiarą i kłamstwem?!- Thom wściekły podszedł do Gerarda i nachylił się nad nim sycząc ze złości- Człowiek po śmierci ma to na co siebie zasłużył! Zapamiętaj to sobie! Bóg jest dobry i wybacza wszystkim ich przewinienia.

-Zadeklarowałeś się, że nie będziesz zmuszał mnie do wysłuchiwania twojej opinii. Ona jest mi zbędna, nic do mojego życia nie wnosi a ty jesteś tylko jednym z wielu pionków w tej grze. Strzeż się Thomie Andre bo nie znasz dnia ani godziny, kiedy oni przyjdą po ciebie. Twój Bóg ci wtedy nie pomoże- Szepną mu do ucha a Thom jeszcze bardziej zdenerwowany podszedł do biurka i oprał się o niego. – I co? Nędzny kleryku? Myślisz, że zmienisz świat? Myślisz, że wszyscy będą wierzyli w twojego Boga?!- Roześmiał się złowrogo. Rzucił ostre spojrzenie klerykowi.- Nie łudź się! Nikt nie zmieni tego świata! Jest on tak samo zrujnowany jak twoje wspaniałe niebo z uwielbionym Bogiem na czele! Dla niego jesteś nikim! Żadnym następcą apostołów! Nikim! Nie interesuje go twój los nawet gdybyś teraz umierał nie pomógłby ci! A wiesz czemu? Bo jesteś mu obojętny!

Thom szybko poderwał się z biurka i wyszedł z klasy trzaskając drzwiami. Gerard roześmiał się podle i z satysfakcją wypisaną na twarzy wyjął z kieszeni czarnej skórzanej kurtki paczkę czerwonych papierosów. Po wyjęciu jednego z nich rzucił resztę paczki na ławkę. Z przedniej kieszeni spodni wyjął zapalniczkę i zanim zdążył podpalić nią papierosa jego nogi leżące na ławce spadły na podłogę.

-Co jest do cholery?- Zapytał spoglądając na wolne miejsce obok niego. Jenny właśnie je zajęła. Chłopak uśmiechną się cwaniacko i podpalił papierosa. Zaciągnął się a później wypuścił dym ustami.

-Dlaczego tak go potraktowałeś?- Zapytała dziewczyna z pretensjami.

-A co to twój chłopak?- Zażartował lekko unosząc kąciki lekko zaczerwienionych ust.

-Przestań- Dziewczyna zrobiła się nagle cała czerwona.- Po prostu to prawie ksiądz. Powinieneś go szanować tak jak robią to wszyscy, jesteś w szkole katolickiej i musisz się dostosować. Nikt nie robi takich problemów jak ty.- Dziewczyna unikała spojrzenia prosto w oczy swojemu rozmówcy.

-Przesadzasz. Chcesz?- Zapytał wskazując na paczkę papierosów leżącą na środku ławki. Wszyscy uczniowie patrzyli na nich jakby mieli darmowe show do oglądania.

-Nie! Zwariowałeś?! W tej szkole się nie pali!- Wyrwała chłopakowi papieros z ręki.

-Zadziorna jesteś- Stwierdził rozbawiony widząc przerażoną minę dziewczyny.- Oddaj to skarbie.- Z łatwością odebrał Jenny swojego papierosa.- A może jednak spróbujesz? Paliłaś kiedyś?- Dziewczyna zaprzeczyła kręcą głową.- Więc spróbuj.- Uśmiechną się wciskając dziewczynie dymiącego się papierosa w usta.

Gdy tylko to zrobił drzwi do sali lekcyjnej otworzyły się. Thom wyglądał jakby ktoś mocno uderzył go w twarz. Od razu rzucił się w stronę ławki i ze wściekłością wyrzucił papierosy leżące na ławce do kosza.

Było jej strasznie głupio bo Thom widział ją z papierosem. Chciała, żeby myślał o niej jak o dobrej i niewinnej dziewczynie, ale z każdym dniem przychodziło jej to trudniej. Ciągle popełniała jakieś gafy i była o krok od złamania ogólnie panujących reguł. Mieszkanie w dzielnicy Venice w Los Angeles było trudne. Wszyscy tam byli poukładani i porządni, nawet biedni ludzie, którzy ledwo co wiązali koniec z końcem nie dopuszczali się kradzieży lub innych złych czynów. A ona nie mogła sobie pozwolić na opinię tej gorsze, tym bardziej, że jej rodzice byli bardzo szanowani i lubiani, mieli dobry wizerunek, który też przeszedł na nią. Mimo tego, że ona nie chciała być grzeczną dziewczynką cierpliwie czekającą aż jej rodzice wrócą z pracy, to musiała taka być. Opinia w tych stronach była najważniejsza.

Siedziała po cichu w szkolnej ławce starając się nie przysporzyć sobie więcej kłopotów. Pierwszy raz w życiu, odkąd chodziła do szkoły musiała zostać po lekcjach za karę. Czuła się, jak przestępczyni, przez ostatnie lekcje cała klasa dziwnie na nią patrzyła. Na Gerarda również, ale on wydawał się tym nie przejmować i nie zwracał uwagi na wścibskie spojrzenia. Spojrzała na niego a on uśmiechną się do niej. Jenny jednak nie miała ochoty na żarty. To on wpakował ją w kłopoty, ale i tak nie potrafił się na niego złościć. Jedne co jej zostało to nieodzywanie się do niego.

Gdy tylko do klasy wszedł Thom dziewczyna spojrzała na niego wyczekując jakiegoś przemówienia i nagany.

-Jenny, poznałem cię niedawno, ale wywarłaś na mnie pozytywne wrażenie, myślałem, że jesteś mądrzejsza.- Rozpoczął swoje kazanie młody kleryk.- Wydawałaś się lekko zagubiona, ale nie aż tak, by wkroczyć na złą drogę. Nie możesz ulegać głupim namową rówieśników- Wymownie spojrzał na Gerarda, który uśmiechną się szeroko dając do zrozumienia, że nie znajduje w tej całej sytuacji swojej winy.- Powinnaś używać swojego rozumu. Czy na inne złe rzeczy też dałabyś się namówić? Ukradłabyś coś, gdyby ten chłopak cię poprosił?- Wskazał dłonią na czarnowłosego chłopaka siedzącego z telefonem w ręku.

-Wydaje mi się, że.. ty chyba.. Nie wiem jak to ładnie ująć. Nie chcę być niegrzeczna, ale wydaje mi się, że to moja sprawa na co bym pozwoliła a, na co nie. Wiem, że źle zrobiłam i uwierz mi, że tego żałuję ale to stało się przez przypadek. Najwidoczniej przez te parę dni nie poznałeś mnie dostatecznie dobrze, żeby móc mnie osądzać.- Sama nie wiedziała jak to się stało, że wypowiedziała te słowa. Oczywiście w głębi duszy czuła, że to prawda, ale powinna bardziej pokazać swoją skruchę niż szukać wymówek i udawać zbuntowaną nastolatkę, która wszystko wie lepiej.- Jak widzisz mam świadomość, że mój postępek nieprzychylnie wpłynął na moją opinię, ale stało się, drugi raz tak nie postąpię. Przepraszam i obiecuję poprawę.- Zdobyła się na lekki uśmiecha, a jej serce biło jak oszalałe. Usłyszała tylko prychnięcie Gerarda, gdy tylko skończyła swoją wypowiedź. Odwróciła się w jego stronę, ale ten nawet nie spojrzał na nią tylko pisał wiadomość na telefonie.

-Dobrze. Mam nadzieję, że dotrzymasz obietnicy bo wierzę, że nie ma w tobie zła.- Uśmiechnął się. Pewnym krokiem podszedł do ciemnookiego chłopaka, który nawet nie podniósł głowy czy wzroku gdy ten zasłonił mu widok na tablicę.- Możesz odłożyć ten telefon?- Zapytał kleryk cierpliwym i spokojnym głosem- Chciałem z tobą porozmawiać. Odbywasz karę, więc lepiej byłoby dla ciebie gdybyś współpracował.

Chłopak nic nie odpowiedział. Schował tylko jedną rękę do kieszeni spodni i rozsiadł się wygodnie na twardym krzesełku szkolnym.

-No dobrze. W takim razie tylko posłuchaj. Jesteś przystojnym, młodym chłopcem…- Zaczął Thom.

-Nie lecę na księży.- Przerwał mu krótko Gerard- Streszczaj się ze swoją gadką bo nie mam całego dnia.- Rzucił oschle i wrócił do bawienia się telefonem.

-Chociaż jakaś oznaka, że mnie słuchasz.- Stwierdził lekko zdziwiony słowami ucznia, ale nie chciał ich już komentować.- Nie powinieneś namawiać nikogo do złych rzeczy. Jeśli ty chcesz postępować w taki sposób w jaki postępujesz to nie mieszaj do tego innych. Nie znam cię prawie wcale i nie wiem jaką ścieżkę życiową obrałeś, ale powinieneś zastanowić się czy naprawdę tego chcesz. Czy chcesz tego, by ludzie postrzegali cię jako złą osobę.- Znudzony Gerard tylko ziewnął.- To nie ma sensu. Do ciebie mówi się jak do ściany. Pewnego dnia życie da ci nauczkę i już nic nie będzie takie proste jak teraz.- Thom zrezygnowany usiadł za biurkiem i wyjął z szuflady Pismo Święte.- To teraz sobie poczytamy.- Stwierdził otwierając Biblię na Apokalipsie Świętego Jana.

Gdy tylko zadzwonił dzwonek jako pierwszy ulotnił się z klasy. Nie mógł już słuchać o tym jak Bóg postępuje ze złymi ludźmi. Miał dość tego całego wmawiania, że jeśli nie zmieni swojej drogi to pójdzie do piekła. To była tylko jego sprawa i jego problem a wszyscy księża mają przecież w naturze wtrącanie się do cudzego życia i cudzych problemów. Musiał wytrzymać w tej szkole jeszcze troszkę więcej niż miesiąc a później ulotni się i nie będzie niczego żałował. Przynajmniej wtedy mu się tak wydawało.

Oparty o gruby obdarty mur szkoły czekał na Jenny. Dziewczyna wyszła z budynku nawet nie zauważając go, więc on podbiegł do niej.

-Odwiozę cię do domu.- Stwierdził lekko pociągając dziewczynę za rękę- Chodź.

-Ale ja nie potrzebuję już więcej kłopotów uwierz- Przymusowo uśmiechnęła się.

-Obiecuję, że tym razem w nic cię nie wpakuję- Otworzył przednie drzwi od strony pasażera i poczekał aż dziewczyna wsiądzie do czarnego BMW Zagato, by zamknąć je za nią. Powoli szedł do drzwi kierowcy. Cały czas patrzył przez przednią szybę auta na zakłopotaną dziewczynę uśmiechając się przy tym triumfalnie.

Gdy znaleźli się na drodze do domu dziewczyny Gerard postanowił zacząć rozmowę. Nie znosił prowadzić w ciszy gdy jechał z kimś w samochodzie. Należał do ludzi gadatliwych jednak rzadko, kiedy rozmawiał o sobie lub o poważnych sprawach.

-Skąd znasz tego Thoma?- Zapytał spoglądając na dziewczynę uważnym wzrokiem tak, by nie umknęła mu żadna emocja wyrażana przez jej twarz. Zachowywał się tak jakby spodziewał się, że dziewczyna nagle zacznie się denerwować i zaprzeczać, że nie zna za dobrze tego chłopaka i że nie ma z nim nic wspólnego co oznaczałoby, że on się jej podoba. Jednak nic takiego się nie stało.

-Patrz gdzie jedziesz!- Roześmiała się dłonią odwracając twarz chłopaka w stronę drogi.- Poznaliśmy się w szkole. Później wpadłam na niego na korytarzu i tyle.- Stwierdziła krótko kiedy zorientowała się, że może się wygadać o spotkaniach z klerykiem, o których nie powinien nikt wiedzieć, nawet chłopak, który był jej zupełnie obojętny.

-Rozluźnij się.- Zaproponował włączając stację z popularnymi piosenkami- Wszystkie nastolatki uwielbiają komercyjny POP. Powinnaś wyluzować.- Uśmiechnął się spoglądając w boczne lusterko sprawdzając czy pas obok jest wolny. Zjechał na niego wyprzedzając i tak już szybko jadący samochód.

-Ja nie lubię.- Ucięła krótko wyłączając radio.

-Bądź gotowa o dwudziestej pierwszej. Podjadę po ciebie.- Rzucił z czarującym uśmiechem, gdy dziewczyna wysiadała z samochodu pod swoim domem.

-Co?! Ale gdzie pojedziemy?- Zapytała zdziwiona.

-Zabiorę cię na dyskotekę. Musisz się rozluźnić.- Stwierdził odjeżdżając samochodem.

Jestem głupia, głupia jak but z lewej nogi! Krzyczały jej myśli, gdy przegrzebywała szafę w poszukiwaniu odpowiednich ubrań na imprezę. Nie miała takich. Przysporzył mi już jeden kłopot w szkole a ja jeszcze zgadzam się jechać z nim na dyskotekę? Jestem nienormalna.. Ganiła się w myślach schodząc do kuchni. W starej żelaznej skrzyneczce jej rodzice trzymali dla niej pieniądze. Zawsze powtarzali, że jeśli będzie mieć potrzebę a ich nie będzie w domu( co nie było trudne do przewidzenia) to może wziąć oszczędność. Tak też zrobiła. Zabrała ze skrzynki 100 Dolarów i wyszła z domu zamykając drzwi na klucz.

Gdy wróciła do domu nie zostało jej dużo czasu na przygotowywanie się. Wykąpała się i przebrała w ubranie, które kupiła specjalnie na ten wypad. Nie umiała chodzić na wysokich obcasach, więc złożyła zakryte pantofle na niedużym obcasie. Gdy usłyszała dzwonek do drzwi zgarnęła kwiecistą torebeczkę wieczorową i zawiesiła ją na ramieniu. W lusterku poprawiła upięte w kok włosy i otworzyła drzwi.

-Łał! Wyglądasz ślicznie- Gerard uśmiechnął się czarująco wyciągając rękę przed siebie. Dziewczyna złapała ją a on złożył na jej dłoni delikatny pocałunek.- Zjawiskowa- Szepnął jej do ucha zaraz po tym jak przyciągną ją do siebie.

Ubrana w czarną sukienkę bez ramiączek z lekkiego materiału kroczyła pewna siebie do samochodu w objęciach czarującego chłopaka. Dół sukienki ozdobiony był nadrukowanymi jasnoróżowymi i białymi kwiatami. Lekko podkreśliła oczy tuszem do rzęs, który kupiła dzisiejszego dnia. Nie miała pojęcia jak powinna się umalować, żeby śmiesznie nie wyglądała, więc postawiła na minimalizm i prostotę. Usta pociągnięte miała bezbarwnym błyszczykiem, który sprawiał, że jej usta lśniły w blasku księżyca i gwiazd.

Czuła, że jej serce bije szybciej niż galopujący koń. Bardzo się stresowała tą niby randką, bo nigdy jeszcze nie wychodziła gdzieś z chłopakiem. Do tego ciągle miała przeczucie, że seksowny Gerard wpakuje ją znowu w kłopoty. Nie przemyślała wielu spraw zanim wsiadła do samochodu i teraz tego zaczynała żałować. Nie pokazała chłopakowi tej granicy, której nie powinien przekraczać, nie rozmawiali ze sobą o tym, że ten wypad jest niezobowiązujący. Tyle problemów o jeden wieczór.., a co będzie jutro w szkole? Nie mogę pić alkoholu. Muszę jakoś wyglądać na jutro.

Gdy zatrzymali się pod budynkiem dyskoteki ciemnowłosy otworzył jej drzwi i pomógł wysiąść z auta. Trzeba przyznać, że jest szarmancki i dobrze wychowany. Stwierdziła w myślach wdzięcznie uśmiechając się do chłopaka. Gdy tylko Gerard otworzył jej drzwi do dyskoteki oślepił ją blask lamp a ona przymknęła oczy czując, że traci równowagę.

_________________________________________________________________________
Witajcie kochani :* tak bardzo cieszę się, że tyle osób czyta opowiadanie :) mam nadzieję, że spełniam wasze standardy :P Dziękuję serdecznie za te wszystkie miłe komentarze :*

Muszę jednak przyznać, że ciężko mi wygospodarować troszkę czasu by napisać nowy rozdział :/ Wiem, że tak nie powinno być ale niestety nie mogę nic zrobić w tej sprawie.. Wiecie, że nauka jest bardzo ważna :) Ja ślęczę przed książkami bite 5 godzin dziennie :/ To męczące i dlatego mam nadzieję, że Wy macie troszkę luzu :) A jeśli nie to życzę Wam tego z całego serca :) 

Kiedy następny rozdział???

Hmm raczej w następnym tyg. Chciałabym dodać go troszkę wcześniej niż w weekend bo zauważyłam, że jest parę osób które wręcz domagają się szybszego dodawania nowych rozdziałów :) Bardzo mnie to cieszy ale już nie bd przynudzać :) 

Dziękuję za przeczytanie rozdziału i życzę udanego weekendu :*