Prolog

Prolog

Patrzyła na niego. Dobrze wiedziała, że jej nie widzi ale i tak uśmiechała się za każdym razem gdy spojrzał na ogromny jasne fotel stojący przy oknie. Właśnie tam siedziała. Codziennie przez kilka godzin siedziała w tym samym miejscu i przyglądała się jak on pracuje nad pracami domowymi. Gdy tylko nie mógł sobie z czymś poradzić wyczuwała to i od razu mu pomagała podsuwając pomysły. Mogła wkradać się w jego umysł ale tylko troszkę by nie naruszać prywatności. To było zakazane. Co prawda i tak pewnie nikt by się o tym nie dowiedział ale ona wolała nie ryzykować. Moce Najwyższego zdawały się być nieograniczone więc mógł wiedzieć co ona robi, że zakrada się do umysłu podopiecznego by... by mu pomóc oczywiście. Na pewno nie po to by sprawdzić czy coś wie o jej istnieniu. To byłoby przecież niedorzeczne. Oczywiście, że nie mógł wiedzieć o tym, że ona jest z nim przez cały czas, że przypatruje się z zachwytem każdemu jego ruchowi, że jego głos jest dla niej najwspanialszą melodią, że za każdym razem gdy patrzy w miejsce gdzie ona się znajduje jej serce bije szybciej tak jakby na prawdę na nią patrzył.

Zmęczona natłokiem swoich myśli odchyliła głowę do tyłu i przymknęła oczy. Zdawała sobie sprawę, że źle zrobiła nie zabijając tego uczucia w zarodku i doskonale wiedziała, że teraz już nic nie będzie takie jak przedtem. Tom jest jej pierwszym podopiecznym. Opiekuje się nim odkąd się urodził. Pamięta jego pierwsze kroki i słowa oraz to gdy usilnie starał się przekonać matkę, że widzi Anioły. Małe dzieci często widzą więcej niż dorośli jednak nikt nie chce im uwierzyć. Janie nie była pewna czy chłopiec na prawdę ją widział czy tylko był to wymysł jego wyobraźni. Jak powszechnie wiadomo dzieci mają ogromną wyobraźnię. Gdy pytała Najwyższego co powinna zrobić w tej sytuacji on odpowiedział, że nic i, że chłopak z czasem z tego wyrośnie i zapomni o wszystkim co wiedział. Tak też się stało. Thom zapomniał o tym, że być może widywał swojego Anioła Stróża i żył dalej w niewiedzy.  

W pokoju zrobiło się ciemno. Słońce ustąpiło miejsca księżycowi by ten mógł królować przez calutką noc. Mały strumień blasku księżyca wpadał do sypialni Thoma. Chłopak siedział otoczony ciemnością na łóżku. Patrzył przed siebie jak gdyby na fotelu przy kominku ktoś siedział.

-Chcę Cię zobaczyć.- Powiedział głośno i odważnie. Gdy nie usłyszał odpowiedzi westchną ciężko pytając- Czemu nie chcesz mi się pokazać? Dobrze wiem, że tam jesteś.

Janie przestraszona chciała zniknąć z pokoju ale nie mogła. Czuła, że powinna zostać i wiedzieć jak sprawa dalej się potoczy.

Może dać mu jakiś znak, że się nie myli.., rozmyślała, ale jak? Gdy nawet cokolwiek bym napisała on chciałby pewnie więcej.. chciałby bym mu się objawiła.. nie mogę jednak tego zrobić. Może powinnam napisać mu wiadomość, że nie mogę mu się pokazać bo to w brew zasadom? Chociaż... nie, nie.. on nie może o mnie w ogóle wiedzieć. Nie może poznać prawdy. Nic nie zrobię. Będę tylko czekać i patrzeć.

Chłopak wstał z miejsca i niespokojnie chodził po pokoju przeczesując brązowe włosy ręka. Bał się, że się pomylił, że lata obserwacji poszły na marne.

-Czemu nie chcesz tego zrobić?!- Krzykną zdenerwowany. Miał już dość tej niepewności i obawy.- No pokaż się! Wiem, że tu jesteś! Zawsze jesteś! Codziennie odkąd tylko pamiętam jesteś ze mną, czuwasz nade mną. Proszę...- Osuną się na kolanach jakby błagając.- Jeśli to jakaś tajemnica to przysięgam, że nikomu nie powiem.. będę milczał.. ale.. proszę- Jego głos słabł. Nie było już w nim tej siły i stanowczości z jaką mówił na początku. Powoli poddawał się myśląc, że zrobił z siebie idiotę. Odetchną głęboko śmiejąc się po cichu.

-Odwala mi.. gadam sam do siebie i jeszcze.. i jeszcze myślę, że Anioły istnieją.. jestem szurnięty.- Wkurzony zacisną mocno pięć i uderzył nią o podłogę. Spodziewał się, że gdy tylko jego pięść zetknie się z podłogą poczuje ostry ból ale nic nie czuł. Zupełnie tak jakby uderzył w poduszkę.- A więc jesteś!- Powiedział uradowany. Teraz wiem, że na prawdę istniejesz. Pokaż mi się. Żądam abyś mi się pokazał!- Spuścił w duł głowę nadal klęcząc. Zrezygnowany już miał wstawać gdy poczuł czyjąś dłoń na brodzie unoszącą jego głowę w górę.

-Jesteś.. dziewczyną...- Stwierdził Thom lekko zmieszany.

-To źle?- Zapytała melodyjnym głosem Janie i uśmiechnęła się odsłaniając szereg białych zębów.

-Nie ale.. myślałem...

-Nikomu nie mów. Obiecaj.- Uśmiech znikł z twarzy dziewczyny, a na jego miejscu zagościł smutek i przerażenie.- Nikt nie może się dowiedzieć o tym, że mnie spotkałeś.- Powiedziała wstając, a jej biała delikatna suknia gładko ułożyła się w około zgrabnej talii.

-Obiecuję. Nikomu nie powiem.- Chłopak nie mógł oderwać wzroku od przepięknych oczy Anielicy. Jasno niebieska tęczówka biła czystością i światłem.

Janie odwrócił się i poszła w stronę okna. Tren jej sukni przepięknie i z lekkością ciągną się za nią sprawiając wrażenie niezwykle delikatnego. Anielica z lekkością musnęła palcami parapet i spojrzała w stronę dalej klęczącego Thoma.

-A.. ty..- Zaczął nieśmiało chłopak- Ty.. nie masz skrzydeł? Anioły chyba mają?

-Mam skrzydła.- Odsunęła się od okna by wyprostować śnieżnobiałe i puszyste skrzydła. Pomachała nimi by udowodnić, że są prawdziwe.

Chłopak podszedł do niej i ujął jej twarz w dłonie.

-Jesteś taka piękna...- Stwierdził oczarowany wyglądem Anioła.- Twoje oczy... och takie piękne oczy.- W jednej sekundzie przestał istnieć dla nich cały świat. Ich ustał połączyły się w delikatnym pocałunku. Blada skóra Janie kontrastowała z brązową opalenizną Thoma. Chłopak delikatnie przyciągną do siebie Anielicę. Ten krótki, a jakże namiętny pocałunek uświadomił jasnowłosej co tak na prawdę czuje i jakie to jest silne. Teraz juz bardzo dobrze zdawała sobie sprawę z tego jak bardzo za daleko sprawy się posunęły. Nigdy nie powinna była się objawiać podopiecznemu, a już tym bardziej całować go. Jednak nie mogła się powstrzymać czując miękkie usta chłopaka na swoich. Pragnęła tego pocałunku nawet największym kosztem. Gdyby tylko Najwyższy dowiedział się o tym wszystkim co się przed chwilą wydarzyło była by skończona. Anielica już nie wiedziała co ma czuć, czy smutek czy szczęście. Przez ten wybryk może już więcej nie zobaczyć swojego ukochanego, a na dodatek może zostać wygnana na oczyszczanie. Nie wiedziała dokładnie w jaki sposób odbywałoby się to oczyszczanie bo nikt o tym nie chciał mówić. To była podobno straszna kara dla każdego Anioła. Dziewczynie ze strachu serce zaczęło bić szybciej. Spojrzała głęboko w oczy chłopakowi i znalazła w nich spokój. Chciała zapytać swojego podopiecznego czy on coś do niej czuje ale nie zdążyła bo chłopak pierwszy zadał pytanie.

-Dla czego nie chciałaś mi się pokazać? Dlaczego nie zrobiłaś tego wcześniej.- Zapytał brunet z lekkim wyrzutem w głosie.

-Nie mogłam.. i z resztą teraz też nie powinnam.- Spuściła głowę w duł, a jej jasne włosy zakryły twarz.- Jeśli Najwyższy się dowie już nie będę Twoim Aniołem Stróżem, już nie będę w ogóle Aniołem- Stwierdziła cicho załamującym się głosem.

Witajcie, wreszcie mam komputer z czego bardzo się cieszę :) Dodałam właśnie prolog i mam nadzieję, że będzie się on wam podobał :) Oczywiście muszę też przeprosić wszystkich tych którym nie komentowałam notek ale chyba jasne jest dlaczego tego nie robiłam :) 
Dziękuję za uwagę i pozdrawiam :*
PS Muszę jeszcze wszystkich przeprosić iż ponieważ powaliło mi się coś i zamiast zapraszać na prolog pisałam epilog ale ze mną wszystko jest możliwe :D