1.Lubisz lody bakaliowe.

Rozdzial 1:

Jenny obudziła się w miękkim łóżku z pięknie pachnącą pościelą. Nie pamiętała kiedy ostatni raz się tak wyspała. Mając siedemnaście lat powinno się imprezować, a nie uczyć się. Nienawidziła swojej szkoły z całego serca. Wszystko ją tam ograniczało i wprawiało w zły humor. Z wielką chęcią uciekłaby gdyby tylko miała taką możliwość. Szkoły katolickie zazwyczaj cieszyły się dobrą opinia więc rodzice Jenny wysłali ją tam nawet nie oglądając folderu. W szkole panował okropny rygor. Dziewczęta nosiły spódnice za kolana i białe workowate bluzki, a chłopcy ciągle chodzili w czarnych garniturach. Można było tylko pomarzyć o założeniu miniówki i szpilek. Bardzo często uczniowie narażani byli na kpiny ze strony szkoły, która znajdowała się dwie przecznice dalej. Jenny nie skarżyła się rodzicom na beznadziejną szkołę ponieważ nie lubiła zwierzać się komukolwiek, a po za tym rodzice i tak by jej nie przenieśli. Ta szkoła była dla niej mordęgą. Nauczyciele chodzili albo w sutannach albo w habitach. Nie było tam prawie wcale ładnych chłopców, a gdy już byli to skupiali się oni tylko na nauce, a nie romansowaniu. Wielu z nich nosiło okulary. Niektórzy wyglądali w nich ładnie, a niektórzy wręcz przeciwnie. Jenny nigdy nie miała chłopaka. Rodzice pewnie by ją zabili gdyby tylko dowiedzieli się, że w tak młodym wieku umawia się z chłopcami. Opiekuni dziewczyny byli bardzo pobożni. Co niedzielę zmuszając córkę do chodzenia do kościoła, czuli się przez to bliżej Boga, jednak tego samego nie czuła ich córka. Nie czuła w ogóle obecności Boga zupełnie tak jakby nie istniał. Wiele razy modląc się do niego prosiła go o to by rodzice zmienili jej szkołę, a przynajmniej pozwolili mieć chłopaka lecz jej prośby nigdy się nie spełniały. Wyglądało to tak jakby Bóg chciał ją za coś ukarać lecz dziewczyna w swoim siedemnastoletnim życiu nie zrobiła za dużo złego. Parę razy pokazała język któremuś z kolegów z podstawówki, raz jechała na gapę w autobusie nie kupując biletu, dwa lata temu ukradła jabłko ze straganu. Na razie tylko tyle pamiętała ze swoich grzechów. Czuła się strasznie pominięta przez Boga, pozwalał jej cierpieć mimo tego, że jest dobry i chce szczęśliwego życia dla każdego z ludzi żyjących na ziemi.

Wstając  z łóżka o mało co nie potknęła się i nie upadla na podłogę na szczęście szybko złapała się szafki nocnej. Tak, to właśnie jest jej życie. Potyka się i przewraca na każdym kroku, nie potrafi chodzić w szpilkach ani nie umie malować się. Chodzi w ubraniach, które mogłaby nosić jej własna babcia.

-Jenny! Pośpiesz się bo się spóźnisz!- Pani Turner nie lubiła gdy ktoś z rodziny nie jadł śniadania, obiadu i kolacji przy rodzinnym stole.

Jenny rozczesała kręcące się brązowe włosy i po chwili związała je na czubku głowy. Umyła ręce i zbiegła na śniadanie w białej koszuli i długiej do połowy łydek spódnicy w brązową kratkę. Jeszcze nie rozbudzona usiadła sobie  na ostatnim wolnym krześle. Jej brat i rodzice zajmowali resztę. David był czteroletnim chłopcem o jasnych blond włosach i ciemnych oczach. Uwielbiał bawić się płatkami śniadaniowym. Układał z nich głównie wierze bo nic innego za bardzo mu nie wychodziło. Zawsze żegnał się z siostrą całusem w policzek i długim uściskiem. Jenny bardzo kochała swojego młodszego brata i bez wahania oddałaby za niego swoje życie.

Na lekcji brązowowłosa siedziała cichutko jak mysz pod miotłą przy swojej ławce. Nie lubiła zwracać na siebie uwagi tym bardziej, że tutaj nie było czyjej. Chłopaki patrzyli na dziewczyny jak na zwykłe koleżanki z klasy i nie było nawet szans znaleźć sobie chłopaka. W klasie panowała cisza. Mimo tego, że nauczyciela jeszcze nie było wszyscy siedzieli cichutko na swoich miejscach patrząc na tablicę. Gdy tylko pojawił się zakonnik Albert cała klasa wstała i przywitał go słowami: Szczęść Boże. Ten im odpowiedział i poprosił by usiedli. Do klasy z nim wszedł wysoki brunet o jasnych niebieskich oczach. Ubrany był w białą luźno zapięta koszulę i ciemne dżinsy.

-To jest Thom.- Brat Albert przedstawił młodego chłopaka stojącego spokojnie obok niego.- Thom ma 22 lata i studiuje na naszym seminarium. Jest on bardzo dobrym uczniem dlatego poprosiłem go o pomoc w tej szkole.

Jenny wpatrywała się w chłopaka z lekko otwartymi ustami. Przeczucie, że go zna nasilało się. Czuła, że musi z nim porozmawiać. Jego błękitne oczy wpatrywały się w nią tak intensywnie, że chłopak sam się zdziwił. Przygotowywał się do roli księdza więc nie mógł myśleć o dziewczynach. Jednak ta młoda dama o długich lekko kręconych włosach wydawała mu się bardzo znajoma. Tak bardzo znajoma i bliska. Chłopak przestał wpatrywać się w dziewczynę gdy tylko Brat Albert poprosił go o przyniesienie jego teczki z pokoju nauczycielskiego. Brunet z uśmiechem na twarzy wyszedł z klasy i skierował się korytarzem do schodów, a następnie piętro wyżej do pokoju, w którym została teczka jego opiekuna w tej szkole. Będąc na piętrze, na którym znajdowała się klasa, z której wszedł zwolnił troszkę pozwalając sobie na rozmyślanie. Nawet nie zauważył gdy przed nim wyszła z łazienki dziewczyna  i przypadkowo wpadł na nią.

-Nic ci nie jest?- Zapytał trzeźwo spoglądając na dziewczynę. Gdy tylko ta odgarnęła włosy z twarzy chłopak cofną się kilka kroków w tył.

-Jak masz na imię?- Zapytał lekko oszołomny.

-Jenny- Szepnęła brązowowłosa podchodząc do chłopaka.- Przepraszam, to moja wina.- Spuściła głowę w duł i patrzyła na płytki.

-Nie, nie obwiniaj się- Thom uniósł jej podbródek do góry i odgarną kosmyk niesfornych włosów za jej ucho. Dziewczyna mimowolnie uśmiechnęła się. Zatapiając się w jego oczach kompletnie zapomniała o całym świecie. Jenny czuła ogromną chęć pocałowanie tego przystojnego chłopaka ale nie mogła tego zrobić w szkole gdzie jeszcze ktoś by ją zauważył. Do tego dochodził fakt, że ten chłopak niedługo miał zostać księdzem. Nie mogła rozkochać go w sobie, a potem zostawić jak każdego innego chłopaka. On chciał się poświęcić Bogu więc powinna to uszanować i nie wtrącać się do jego życia, i w nim nie mieszać.

-Powinniśmy wracać.- Stwierdziła twardo cofając się do tyłu i obracając się na jednej nodze w stronę kasy. Ruszyła powolnym krokiem w głębi duszy mając nadzieję, że chłopak zatrzyma ją przyciągnie do siebie i pocałuje. Ciągle towarzyszyło jej uczycie, że zna Thoma lepiej niż samą siebie.

-Lubisz lody bakaliowe.- Stwierdziła odwracając się do chłopaka. Sama nie wiedziała dlaczego to powiedziała. Tak jakoś wyszło. Nawet nie planowała by takie zdanie wypłynęło z jej ust.

-Tak... ale skąd..- Thom był wyraźnie zdziwiony.

-Nie pytaj.. nie mam pojęcia.. po prostu to wiem.. - Odpowiedziała otwierając drzwi do klasy.

            Leżała na sowim łóżku. Była sama w domu. Bardzo często się to zdarzało ponieważ oboje jej rodziców pracowali do późna. Zazwyczaj wracali do domu po północy, a wychodzili o ósmej rano. Razem prowadzili fundację "Dotyk Szczęścia", która prosperowała bardzo dobrze. Oczywiście William i Madison Turner z fundacji brali pieniądze tylko na najważniejsze wydatki, a resztę wypłaty i inne dodatki finansowe wpłacali na konto "Dotyku Szczęścia".

Jenny znudzona wstała z łóżka i podeszła do parapetu. Krople deszczu cicho spływały po szybie. Niebo było całkowicie zachmurzone i nie było nawet mowy by w przeciągu kilku godzin wzeszło słońce. W taką pogodę jak ta, Jenny zazwyczaj leżała przed telewizorem ale teraz nie miała na to ochoty. Ciągle myślała o chłopaku poznanym na lekcji, o tym jak później wpadła na niego na korytarzu. Thom wydawał jej się bardzo znajomy. Miała wrażenie, że zna go bardzo dobrze mimo tego, że nie wiedziała nawet gdzie mieszka czy jak ma na nazwisko. To było bardzo dziwne. Sama dokładnie nie rozumiała jak może mieć takie odczucia do obcej osoby. Nigdy wcześniej czegoś takiego nie przeżyła. Bała się tego co czuje mimo tego, że nie potrafiła tego nazwać. Ciągle miała świadomość, że chłopak jest klerykiem i to Bogu powinien poświęcić życie, a nie jej. Nie może sprawić by zawrócił z Boskiej ścieżki. Rodzice nie wybaczyliby jej gdyby uwiodła chłopaka, który ma zostać księdzem lada chwila. Byłaby ponadto skreślona w całym miasteczku, wszyscy patrzyliby na nią jakby przynajmniej zabiła kilkanaście osób. Nie zniosłaby tego mimo iż praktycznie nikt nie zwracał na nią uwagi. Spodziewała się, że po tym jakby związała się z Thomem była by na językach wszystkich mieszkańców małego Detroit. Nie miała pojęcia co teraz powinna zrobić. Bała się, że jeśli jej uczucia się nasilą nie będzie potrafiła nad sobą zapanować. Nie miała pojęcia jak sobie poradzi ukrywając miłość do Thoma ale liczyła na to, że jednak nic takiego się nie wydarzy, a chłopak zostanie jej obojętny.
______________________________________________________________________

Witajcie, myślę, że rozdział powinien Wam się podobać :) Jednak nie dzieje się na razie nic takiego ciekawego ale wiadomo, to dopiero początek :) Chcę podziękować wszystkim za cudowne słowa pochwały pod prologiem :) Dzięki Wam mam większą motywację do pisania :) Dziękuję, że jesteście :)

Chciałam również zaprosić Was na bloga kochane-chominiee.bloog.pl Ten blog jest w części poświęcony tym przecudownym małym zwierzątkom (chomikom). Blog jest bardzo przyjemnie prowadzony i ma bardzo miłą autorkę :) Więc polecam Wam wszystkim :)