7.Dobrze, że nie pamiętasz, Janie

Rozdzial 7:

Mieszkanie Gerarda było o dziwo bardzo zadbane i wysprzątane. Dziewczyna spodziewała się, że jeśli chłopak wychowuje się sam, to będzie mieszkał w brudzie i syfie. To co zobaczyło przeszło jej najśmielsze oczekiwania. Do salonu prowadził krótki korytarz z drewnianą podłogą i beżowymi ścianami, na których powieszone były przeróżne obrazy przedstawiające sceny biblijne. Przy wejściu stała niewielka szafa z lustrem zrobiona z jasnego drewna. Gerard powiesił w niej jej płaszczyk, a po jednym z jej boków stały jej buty.  Ściany salonu pokryte były farbą w kolorze musu brzoskwiniowego, a podłoga była z jasnego drewna. W oknach wisiała gęsto powieszona biała firana z beżowymi zasłonami spiętymi w pół po bokach okna. Na środku frontowej ściany po wejściu do pomieszczenia był kominek pokryty płytkami elewacyjnymi w kolorze brzoskwini. Po jego środku zawieszony był obraz przedstawiający zachód słońca nad morzem. Po obu bokach kominka stały ciemnobeżowe fotele wyglądające ma bardzo miękkie. Przy ścianie obok foteli stały małe stoliki z ciemnego drewna, a na nich stały lampy. Nad nimi wsiały takie same obrazy przedstawiające nurt abstrakcjonizmu. Naprzeciwko kominka stała kanapa z kompletu do foteli, a przed nią stał stolik kawowy z ciemnego drewna, na którym stał duży bukiet kwiatów, a wokoło niego rozrzucone były gazety i komiksy. W kącie pokoju przy oknie stał ogromny kwiat z zielonymi liśćmi. Wystrój salonu bardzo zdziwił dziewczynę. Nie mogła uwierzyć w to co widzi. Zaczęła zastanawiać się jak w takim razie wygląda pokój Gerarda skoro salon jest utrzymany z takim smakiem.

-Zdziwiona?- Zapytał Gerard z uśmiechem na twarzy rozsiadając się na kanapie. Pilotem włączył kominek i rozbłysk delikatny ogień rzucający blask na lśniącą podłogę.- Siadaj.- Wskazał dziewczynie miejsce obok siebie a ta posłusznie usiadła.

-Bardzo ładnie tutaj- Uśmiechnęła się opierając głowę o ramie chłopaka. Mogła z nim spędzić całe życie. Było idealnie. Chłopak troszczył się o nią i pomagał, wysłuchiwał jej problemów i narzekań na rodziców i beznadziejne życie. Cieszyła się, że go ma i za nic w świecie nie chciała go stracić.

Zamknęła oczy i odprężyła się czując dłoń chłopaka wędrującą po jej plecach.

-Dobrze, że nie pamiętasz, Janie- Szepnął chłopak jakby zapominając, że dziewczyna jest koło niego.

Jenny oderwała się od niego i spojrzała mu w oczy ostrym wzrokiem. Odgarnęła nerwowym ruchem włosy, które opadły jej na twarz.

-Dobrze, że czego nie pamiętam? Możesz mi to wytłumaczyć?- Zapytała podniesionym głosem. Musiała pokazać chłopakowi, że mimo tego iż bardzo go kocha nie będzie tolerowała żadnych tajemnic, a on nie będzie robił z niej idiotki, która nie wie nic o nim i o jego życiu.- No nie patrz tak tylko wytłumacz!- Krzyknęła wstając z kanapy.

-Uspokój się kochanie. To nic takiego. Po prostu tak jakoś mi się powiedziało. To nie miało głębszego sensu. Za jakiś czas się wszystkiego dowiesz obiecuję. Wtedy już nie będziemy mieli przed sobą tajemnic- Oczy dziewczyny dalej wierciły w nim dziurę.- Ja nie będę mieć przed tobą wtedy tajemnic- Stwierdził i pojednawczo przytulił dziewczynę, a następnie zaciągnął ją ponownie na kanapę.

Jej oddech był przyśpieszony, a serce nie mogło wrócić do normalnego rytmu. Czuła, że dziej się coś dziwnego, coś złego, a ona nie może na to nic poradzić. Zastanawiała się nad różnymi opcjami i wytłumaczeniami dla zachowania chłopaka. Jego słowa ją nie przekonały. W każdej książce, którą czytała, gdy dziewczyna dowiadywała się, że wkrótce wszystkiego się dowie były to informacje, które mącił całe dotychczasowe życie. Ona tego nie chciała, ale nie mogła też żyć w niepewności. Zmęczona natłokiem myśli szepnęła, że zasypia, a po chwili poczuła ręce chłopaka pod jej ciałem. Przytuliła się do jego klatki piersiowej, gdy zanosił ją na łóżko do swojego pokoju.

  Obudziła się w pięknie pachnącej pościeli. Obok niej spał Gerard trzymając ją w objęciach. Tym razem nie spanikowała i nie uciekła czym prędzej z łóżka. Lekko zaspanymi oczami rozejrzała się wokoło siebie. Zdziwiło ją to, że każdy przedmiot w pokoju był w kolorze czarnym. Nawet pościel łóżka i poduszki. Ściany, zasłony, biurko, szklanka z wodą stojąca na szafce nocnej, lampa wisząca na suficie to wszystko było w tym samym czarnym odcieniu. Wiedział, że chłopak jest przeciwko Bogu, ale nie wiedziała, że aż tak to pokazuje. Już sam jego wygląd nasuwał myśli, że jest EMO, ale zachowywał  się normalnie. Nigdy nie mówił o śmierci ani o żadnych innych sprawach, o których rozmawiają przedstawiciele tej subkultury. Uniosła się na łokciu i zobaczyła, że ma na sobie duży czarny podkoszulek. Z ulgą przypomniała sobie, że sama go na siebie złożyła, zaraz po tym jak Gerard jej go dał do spania. Spojrzała na delikatną twarz chłopaka. Jego ciemne oczy schowane były pod bladymi powiekami. Bladoróżowe usta wygięte były w lekkim uśmiechu. Nachyliła się nad nim i pocałowała go muskając przy tym palcami jego policzek.

Nie miała pojęcia co dokładnie robi. Jeszcze parę tygodni temu nie przypuszczała nawet, że mogłaby całować się z chłopakiem, a teraz nawet sama pcha mu się do łóżka. Miała szczęście, że chociaż Gerard za nią myśli i nie wykorzystuje sytuacji. Każdy inny chłopak z pewnością wykorzystałby ją i jej naiwność ale nie on. W jego słowach znajdowała szczerą miłość i ukojenie. Uśmiechnęła się szeroko, gdy chłopak otworzył oczy. Przeciągną się niezwykle seksownie, tak że Jenny zarumieniła się na widok jego lekko umięśnionej klatki piersiowej. Chłopak nie był żadnym pakerem, ale też nie był chuderlakiem. Miał idealne ciało. 

-Jaki piękny widok z samego rana- Ciemnowłosy uśmiechną się, a po chwili przetarł zaspane oczy.- która godzina?- Zapytał ziewając.- Dzisiaj chyba jest sobota.

-Tak, sobota dzisiaj- Nachyliła się nad chłopakiem by dostać ręką do szafki nocnej, na której leżał jej telefon. Gdy tylko pewnie trzymała go w dłoni zaczął wibrować. Odwróciła wzrok od uśmiechniętej twarzy chłopaka i jego wzroku skierowanego na jej ciało wygięte nad nim i spojrzała na wyświetlacz telefonu.- Cholera! Moja mam dzwoni!- Zagryzła wargę ze zdenerwowania. Dotknęła ręki Gerarda, którą chłopak głaskał ją po ramieniu.- A jeśli zapyta gdzie jestem i dlaczego nie wróciłam na noc? Co ja jej odpowiem?- Zapytała zdenerwowana.

-Odbierz i powiesz, że spałaś u koleżanki. Uwierzy Ci.- Ciemnowłosy podciągną się na łóżku i oparł o poduszki- Uspokój się i odbierz- Szepnął.

Dziewczyna trzęsącymi się rękoma przejechała palcem po ekranie, by odebrać rozmowę.

-Hej mamo- Z całych sił starała się opanować drżenie głosu. Nie mogła dopuścić do tego, by jej mama wyczuła, że się denerwuje, bo wtedy zaczęłaby dopytywać się o wszystkie szczegóły.

-Jenny! Gdzie ty na miłość boską jesteś?! Wracamy wieczorem a tu ciebie nie ma! Ojciec powiedział, że pewnie uczysz się u kogoś i wrócisz na noc a tu ranek, a pokój dalej pusty, łóżko nie tknięte.- Głos matki dziewczyny był stanowczy, ale zdradzał jak bardzo emocje zawładnęły nad kobietą.

-Uczyłam się z koleżanką, ale zasnęłam u niej na kanapie i właśnie mnie obudziliście. Nie martw się byłam bezpieczna. Niedługo wrócę do domu. Spokojnie- Zdziwiła się, że z taką łatwością okłamała matkę. Zupełnie jakby całe życie kłamała i nie miała nic innego w nawyku.

-Dobrze.- Odparła kobieta ze słyszalną ulgą.- Bardzo się martwiliśmy. Podaj adres to tata po ciebie przyjedzie.

-Nie, nie!- Krzyknęła zdenerwowana do mikrofonu. Gerard, który do tej pory leżał z zamkniętymi oczami słysząc krzyk dziewczyny otworzył je i spojrzał na nią uważnie dając do zrozumienia, że powinna się opanować.- Sama wrócę do domu. To nie jest daleko. Nie ma potrzeby zawracać tacie głowy. Jest pewnie zmęczony, tak samo jak ty. Będę niedługo. Pa.

Jenny rozłączyła się i rzuciła telefon na drugi brzeg łóżka. Jej oczy były ogromne ze strachu. Do tego dochodziły wyrzuty sumienia, że okłamała matkę. Nie mogła przecież przyznać się, że spała u chłopaka. Na dodatek w łóżku, jego łóżku razem z nim.

Z trudem udało jej się namówić Gerarda, by odwiózł ją w sobotni poranek o godzinie siódmej do domu. Jak sam mówił, myślał, że ten dzień spędzą razem poza miastem. Jenny jednak nie mogła nigdzie wyjechać, gdy jej rodzice byli w domu. Musiała udawać, że nic się nie zmieniło, że dalej nie ma życia towarzyskiego, że jest grzeczną i bardzo religijną dziewczynką. Rodzice zabiliby ją gdyby dowiedzieli się, że ma chłopaka. Jego udusiliby za to, że dotknął ich córki i zaproponował jej wspólną noc na jednym łóżku.

Żeby uspokoić Gerarda dziewczyna głaskała go po ręce, która spoczywała na drążku do zmiany biegów w samochodzie. Chłopak uśmiechał się przez całą drogę, ale ona wiedziała, że  jest na nią zły za zepsucie planów na cudowny dzień.

Chłopak wysadził ją przed domem i jak zwykle pomógł jej wysiąść. Jenny jednak nie pozwoliła się pocałować mówiąc, że gdyby rodzice pytali z kim przyjechała to powie, że on jest bratem jej koleżanki. W głowie miała już ułożony doskonały plan. Wejdzie do domu i skieruje się od razu do swojego pokoju tłumacząc się, że nie wyspała się na kanapie. Później zastanowi się co powinna jeszcze powiedzieć, by być bardziej przekonującą.

Otworzyła drzwi do domu i z udawanym uśmiechem wkroczyła do środka. Będąc w korytarzu usłyszała znajomy głos i zaciekawiona skierowała się do salonu. Na widok chłopaka otworzyła usta ze udziwnia. Nie spodziewała się, że on może tutaj być, w jej domu, z jej rodzicami.

-Tom!- Zawołała lekko drżącym głosem- Co tutaj robisz?- Zapytała z gniewem w oczach. Chłopak mógł zepsuć jej doskonały plan i do tego mógł wygadać się o jej znajomości z Gerardem. Rodzice nie wypuściliby jej wtedy z domu. Dobrze wiedziała, że kleryk na pewno nie wypowiadałby się o chłopaku w samych superlatywach.

-Jenny! Wreszcie jesteś- Uśmiechnęła się pani Turner.- Tom opowiadał na właśnie o tym, jak ktoś włamał się przedwczoraj w nocy do gabinetu dyrektora waszej szkoły i go zdemolował. To okropne. Jak tak można?- Zapytała patrząc smutnym wzrokiem na córkę.

Jenny o mało co serce nie stanęło. Nie była w stanie oddychać. Bała się, że sekret jej i Gerarda wyjdzie na jaw. A co jeśli Tom doskonale wie kto włamał się do gabinetu i połamał meble, podpalił książki? W szkole nie było kamer ale może ona z Gerardem przeoczyła jakiś miały ślad, który zaprowadziłby kleryka do niej. Tamtego wieczoru Gerard obiecał jej, że będzie się świetnie bawiła i tak było. W tedy było. Dopiero na drugi dzień zaczęła wszystkiego żałować, gdy wytrzeźwiała. Wtedy uświadomiła sobie co zrobiła i jaki to może mieć wpływ na jej życie jeśli ludzie dowiedzą się, że to ona zrobiła.

-Zbladłaś. Coś się stało? Dobrze się czujesz?- Zapytała matka dotykając policzków córki.

-To straszne. Masz racje. Ludzie nie mają szacunku do drugiej osoby- Stwierdziła słabo.

-Przepraszam, że przerwę ale muszę ci zadać kilka pytań.- Tom podszedł do bladej jak ściana dziewczyny.

-Tak?- Czuła, że mogła już zacząć pakować swoje rzeczy i odesłać je do poprawczaka, gdzie zapewne wyląduje, po tym jak się przyzna do zdemolowania pomieszczenia.

-Gdzie byłaś, co robiłaś i dlaczego Gerard odwoził cię do domu?- Chłopak skrzyżował ręce na klatce piersiowej i uważnie przyglądał się dziewczynie. Jej oczy nagle zrobiły się ogromne a na twarz powróciły kolory. Dziewczyna w złości zacisnęła pięść.

-Jakim Gerardem? Jenny co to za chłopak?- Zapytał ojciec dziewczyny wyraźnie zaaferowany postaciom chłopaka swojej córki.

-Byłam u koleżanki..- Zaczęła ale kleryk przerwał jej.

-Nie wierze.- Stwierdził stanowczo.- Nie byłaś u żadnej koleżanki. Gerard na pewno nie przyjechałby po ciebie tak wcześnie rano żeby odwieźć cie tylko do domu.

-Dobrze!- Krzyknęła zdenerwowana. Toma było ciężej oszukać niż jej rodziców więc nie było sensu dłużej ciągnąć tej szopki.- Chcesz wiedzieć? To proszę bardzo! Byłam u niego! Zadowolony?!- Zapytała ze wściekłością w oczach. Czuła, że zaraz się rozpłacze. Bardzo bała się jak zareagują na to wszystko jej rodzice.

-To wszystko? A co robiliście?- Kleryk miał zaciętą minę. Jego spojrzenie wydawało się jednak przepraszać dziewczynę za te pytania, które wypowiadał przy jej rodzicach.

-Nic nie robiliśmy! Tylko spałam u niego!- Krzyknęła starając się zapanować nad sobą i swoimi emocjami.

-Nie tylko u niego spałaś ale także z nim- Stwierdził spokojnie.

-Obok niego a to różnica!- Czuła, że po policzkach spływają jej łzy. Gdyby tu był Gerard na pewno nie pozwoliłby, by płakała. Zabroniłby nawet siłą Tomowi odzywać się na głos.

-To nie zmienia faktu, że w jednym łóżku.  A powiedz mi dlaczego uciekłaś z nim ze szkoły dwa dni temu? Myślałaś, że nie zauważę waszej nieobecności?

Jenny nie miała już sił odpowiadać na to pytanie. Nie potrafiła wymyślić sensownej wymówki. Tom zniszczył jej całe życie, cały spokój i zaufanie rodziców. Zdobyła się tylko na otwarcie drzwi frontowych.

-Wynoś się!- Krzyknęła ochrypłym głosem i spojrzała wściekle na chłopaka, który powoli przekraczał próg domu.

-Chcę ci tylko pomóc. Z czasem zrozumiesz.- Stwierdził wychodząc z domu.

Jeśli to ma być pomoc to ja za coś takiego bardzo dziękuję. Zrujnował zaufanie rodziców do mnie i to nazywa pomocom? No ciekawe dla kogo to przyniesie jakieś korzyści,  bo na pewno nie dla mnie. Jenny załamana leżała na łóżku w swoim pokoju. Spędziła w nim cały dzień, gdyż rodzice zamknęli ją w nim za karę. Zabronili jej się spotykać z Gerardem i wychodzić południami z domu bez wcześniejszej konsultacji z nimi. Musieli teraz znać powód wyjścia córki, miejsce gdzie będzie przebywać i osoby, które będą jej towarzyszyć. Oczywiście w grę nie wchodziło towarzystwo Gerarda.

Gdy tylko Tom wyszedł z jej domu zaczęło się istne piekło. Państwo Turner ciągle krzyczeli, że dziewczyna przynosi im tylko wstyd pozwalając sobie na taką rozpustę i brak dyscypliny. Wypytywali o to kim jest Gerard i co ją z nim łączy. Dziewczyna nie mogła się przyznać do tego, że chodzi z tym chłopakiem, bo sytuacja jeszcze bardziej skomplikowałaby się. Jej ojciec krzyczał, że jeśli dalej nie będzie spełniała jego oczekiwań i nie będzie zachowywała się porządnie to odeśle ją do katolickiej szkoły z internatem znajdującym się przy klasztorze za miastem. Jenny w pierwszej chwili przeraziła się, że ojciec mówi całkiem na poważnie, ale dopiero teraz, gdy leżała i rozmyślała doszła do wniosku, że rodzice nie mieliby tyle pieniędzy, by zapłacić za prywatną szkołę, a ona nie uczyła się aż tak dobrze, by mieć stypendium.

Miała już dość siedzenia w czterech ścianach. Oczy już przestały ją piec od płaczu. Poszła do łazienki i umyła się. Ubrała się w czarne spodnie i czarną bluzę z kapturem. Podczas brania prysznicu postanowiła wymknąć się z domu i iść do Amandy. Nie miała jednak pojęcia jak ma to zrobić. Wokoło jej domu rosło kilka drzew, ale żadne z nich nie było przy jej oknie. Wychyliła głowę przez okno, by rozejrzeć się  poszukać rzeczy, która pomogłaby jej wyjść z pokoju. Przełożyła nogi przez parapet i stanęła na spadzistym dachu. Strasznie bała się, że w każdej chwili mogła spaść. Zacisnęła pięści i stopami mocno naciskała na szare dachówki. Schodziła po dachu bokiem, by zmniejszyć możliwość poślizgnięcia się. Przykucnęła na skraju dachu i spojrzała w duł. Ciągle kręciło jej się w głowie, a szybkie bicie serca wcale jej nie pomagało.

Przymrużyła oczy, by lepiej widzieć w ciemnościach i dostrzegła płotek, na którym wiła się róża. Drewniany płotek sięgał dachu i wyglądał na całkiem mocny i stabilny. Postawiła pierwszą nogę na drewnie i usłyszała lekki trzask. Serce jeszcze mocniej zatłukło jej się w piersi, ale postanowiła, że nie zrezygnuje i za wszelką cenę wydostanie się z obrębu domu. Delikatnie nastawała stopami na drewniane szczebelki. Poczuła mocne ukucie, gdy przyłożyła dłoń do drewna. Spojrzała na wewnętrzną stronę dłoni, po której sączyła się krew. Przyczyną jej bólu był kolec ,który wbił się jej w dłoń. Wyciągnęła go szybkim ruchem i schodziła dalej tym razem uważając na kolce róży. W miejscach, gdzie dotykała drabinki zostawała krew.

Uśmiechnęła się słabo, gdy dotarła na ziemię. Trawa była mokra i kleiła jej się do butów. Uciekła szybko, gdy zdała sobie sprawę, że stoi na wprost szyby kuchennej. Biegła co sił w nogach do bardziej ruchliwej ulicy, na której mogła złapać jakąś taksówkę. Nie miała prawa jazdy mimo tego, że miała już siedemnaście lat. Rodzice stwierdzili, że dopóki nie znacznie samodzielnie pracować, to prawko jest jej zupełnie niepotrzebne, a oni pieniądze mogą przeznaczyć na fundacje.

Gdy dobiegła do ulicy czekała tylko chwilkę na taksówkę. Do domu Amandy dotarła w dwadzieścia minut. Niestety wcześniej nie powiadomiła koleżanki o tym, że wpadnie do niej wieczorem. Modliła się idąc do drzwi frontowych małego domku, by dziewczyna była w środku i miała czas, by pogadać.

Zapukała do starych drewnianych drzwi. Przez dłuższą chwilę nikt nie otwierał. Jenny już miała wycofać się z jako takiego ganku, ale Amanda otworzyła drzwi. Dziewczyna stała uśmiechnięta, ale też zarazem zdziwiona widokiem Jenny.

-Co tutaj robisz? Jest już późno.- Amanda odsunęła się od drzwi dając przez to znak Jenny, że może wejść do domu.

-Muszę z kimś porozmawiać. Mam problemy.. dużo problemów- Stwierdziła załamującym się głosem. -W takim razie chodźmy do mnie do pokoju.- Zaproponowała dziewczyna i ruszyła w kierunku starych schodów, które skrzypiały z każdym krokiem.- Mamo! Zrób herbatę!- Zawołała zanim otworzyła drzwi pokoju, który dzieliła z młodszą siostrą, Evą.

Jenny zwierzyła się dziewczynie z ostatnich kilku tygodni. Opowiedziała jej dokładnie o Tomie i o Gerardzie oraz o zachowaniu jej rodziców. Nie ukryła nawet tego, że kleryk ją pocałował oraz tego, że spała na jednym łóżku z Gerardem. Przyznała się do brania narkotyków i picia alkoholu oraz palenia papierosów. Jedyne co zataiła to fakt, że to ona z Gerardem zdemolowali gabinet dyrektora jej szkoły.

-Ciężka sytuacja.- Stwierdziła po chwili namysłu Amanda.- Musisz przekonać rodziców, że to przez nastoletni bunt, czy coś takiego, bo nie dadzą ci żyć. Wiem o czym mówię, bo moja starsza siostra miała podobnie, tylko, że nie walczyło o nią dwóch chłopaków.

-Tom o mnie nie walczy i nawet się mną nie interesuje- Stwierdziła ze złością w głosie Jenny. Denerwowało ją to, że koleżanka pomyślała iż coś mogłoby ją łączyć z klerykiem.

-Może ty tego tak nie odbierasz ale skoro cię pocałował to musi coś do ciebie czuć. Zawsze był zdecydowany i od dziecka powtarzał, że zostanie księdzem, tak opowiadała mi mama. Nagle teraz obudziły się w nim wątpliwości kiedy ty się pojawiłaś na jego drodze. To musi być coś głębszego niż zwykła przyjaźni.- Amanda mówiąc to miała minę psychologa więziennego  starającego się wycisnąć jakieś szczegóły morderstwa od więźnia.

Jenny spojrzała na koleżankę ze zdziwieniem. Nigdy nie przypuszczała, że ją i Toma mogłoby kiedyś coś łączyć, coś głębszego niż koleżeństwo.

-Może masz rację.. – Szepnęła dziewczyna spoglądając w kierunku okna. Siedziała tutaj około trzech godzin. Dostrzegała już zmęczenie w oczach Amandy, ale dziewczyna była na tyle miła, że nie wyprosiła jej z domu mimo naprawdę później godziny.

-Powinnaś zerwać z Gerardem. Ten chłopak to same kłopoty dla ciebie. Nigdy nie powinien mącić ci w głowie. Patrz jak schrzanił ci życie- Amanda nagle mieniła temat. Wyglądała na naprawdę wściekłą zachowaniem ciemnowłosego chłopaka, który już nieraz wpakował Jenny w kłopoty.

-Nie! Nawet tak nie mów! Gerard jest teraz całym moim życiem! Nie zostawię go! Ja go naprawdę kocham- Po policzku spłynęła jej łza. Otarła ją szybko i wyszła z pokoju dziękując za gościnę. 

_________________________________________________________________________

Witajcie :D Jak widzicie blog ma nowy wygląd :D nie jest jakoś specjalnie świetny czy coś bo sama go robiłam.. (mogłam się nie przyznawać do niego) Blog był zamknięty przez parę dni gdyż chciałam zrobić z nim coś lepszego (w sensie z wyglądem) no ale mi nie wyszło i postawiłam na zupełnie normalną grafikę która też nie jest specjalnie urzekająca :D 

Jeśli macie jakieś zastrzeżenia czy coś to piszcie :) 

Chcę podziękować, tym wszystkim wspaniałym osobom które wyraziły wsparcie i które mi pomogły :) Jeśli będę mogła się jakoś odwdzięczyć to piszcie a chętnie to zrobię :)

Co do rozdziału to wydaje mi się, że jest całkiem dobry :) mogą być drobne błędy bo nie sprawdzałam chyba tekstu ale nie pamiętam za dobrze :D Liczę jednak, że nie nudziliście się czytając go :)

Pozdrawiam i życzę wesołych (białych), zdrowych (białych), rodzinnych (białych) świąt :D